Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/276

to okna. — Nie masz potrzeby podpatrywać! Już tamte podstępy skończone. Sama ci powiem wszystko Bo przecie nie żyje już Teresa Neville... Czy ja zrobiłam co złego?...
 Zapuściła i uwikłała palce we włosy. Kajała się:
 — Czy ja zrobiłam co złego?... Czy ja zdradziłam?
 Czuła, że popełniła to wszystko, co być mogło, w sercu swem, we krwi, w żyłach, w żądzy. Broniła się:
 — Alboż nie miałam wtedy serca i żył, pełnych krwi i żądzy? Odbiegł mię rozum... On mówił, iż to są „święte pieniądze ludu polskiego“... Na to wszyscy odpowiadali, że to jest śmieszny sankiulotyzm i doktrynerstwo. Ciskałam w tamtym szynku „święte pieniądze ludu polskiego“. Tak! To jest prawda!
 Serce jej rozdarło się na dwie połowy. Głębokie jakoweś zapomnienie niweczyło myśli. Zostawał w ciele tylko żal... Żal pięknej młodości, blasku słońca, dolin tatrzańskich i ich kwiatów fiołkowych...
 Wtem zadrżała od strasznego zimna, jak tamto małe drzewko w ogrodzie. Zimno! Trwoga! Szał!
 Posłyszała, że Ryszard wszedł na schody. Dzwoni!
 — To Ryszard! — wyszeptała, nasłuchując w śmiertelnem wzruszeniu.
 Rozwartemi oczyma patrzała w mrok. Widziała poprzez drzwi zamknięte. Skrwawiony taszczy się po schodach, ciągnie za sobą rzekę krwi. Upadł pod