Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/148

 — Ma pan słuszność.
 — Ale czy nie należałoby zwrócić jednakże uwagi na ostatnie wiadomości z pola walki? Cóż nam przyjdzie z najprzezorniejszego układu interesów, skoro wróg zagarnie kopalnię?
 — Właśnie o tem chcę z panem mówić.
 — Pragnę uprzedzić, że osobiście jestem na wylocie.
 — Na wylocie? Dokąd?
 — Do Wiednia?
 — Dziś pan wyjeżdża?
 — To będzie zależało od tego, czy Moskale...
 — A cóż ci Moskale pana obchodzą? Więc pan wyjeżdża do Wiednia, o ile będą niepomyślne wiadomości?
 — Tak jest.
 — Nie rozumiem.
 — Czyż to nie jasne? Przecie idą!...
 — No, i cóż stąd, że idą? Zjedzą pana?
 — Zjeść nie zjedzą, lecz tu w każdym razie z nimi nie zostanę.
 — Wyjeżdża pan z rodziną?
 — Rodzinę wyprawiłem od dawna.
 — Także do Wiednia?
 — Oczywiście. Sam jestem jedną nogą tutaj, drugą trzymam na stopniu wagonu.
 — Tak. Widzę, że w tych warunkach o interesie trudno panu mówić.
 — Ależ, przeciwnie! Mówić możemy, mówić należy! Chciałem tylko ustalić fakt najważniejszy. Pragnąłbym wiedzieć, co mamy rozważyć przedewszystkiem?