Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/256

 Jasiołd odetchnął. Po chwili zapytał:
 — A to pewnie miałbym zdawać sprawę z tego, com tam widział?
 — Rzeczywiście.
 — I komuż to?
 — Nam.
 — „Nam“, — to znaczy, — komu?
 — Nam, Enkaenowi.
 — A Enkaen co robi z temi wiadomościami?
 — To jego rzecz, władzy narodowej.
 — Rozumiem. Miałbym być szpiegiem.
 — Nie „szpiegiem“, jak pan mówi, lecz polskim wywiadowcą.
 — To wszystko jedno.
 — Nie! Nie wolno o tych pracach mówić takimi terminami i w takim tonie! To są prace narodowe.
 — Być może, iż jest to narodowe, niemniej jednak szpiegostwo. My wiemy o tem wszystkiem. My to z kolegami setki i tysiące razy obgadali. Wiemy, co potem robi się z relacyami tych narodowych wywiadowców!
 — Możesz pan nie przykładać do tych spraw ręki, ale niema żadnego tytułu, żeby je dyskredytować.
 — My je dyskredytujemy! I ja także!
 Pan Granowski uśmiechnął się pobłażliwie. Przez chwilę szedł w milczeniu, wreszcie rzekł:
 — Nie chce pan jechać do Siedlec, widzieć się z matką... No, to nie! Proponowałem, bo widziałem w panu wczoraj młodzieńca, pełnego najlepszych myśli i uczuć.
 — Zwalczał pan wczoraj moje myśli i uczucia.