Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/259

wania pana porucznika Śnicy. Niedługo stracę go z oczu.
 — Dlaczego?
 — Gdzieś przecie stąd wyruszę.
 — Jeżeli pan ma zamiar wyruszyć stąd na zawsze, to będzie to ze szkodą, powiem prawdę, rodziny tego człowieka.
 — Jakto?
 — Znam tę rodzinę doskonale. Widziałem, że nieszczęśliwa pani Celina żywi dla pana przyjaźń. Powiem panu z całą szczerością, że lękałem się, trwożyłem w pierwszej chwili na myśl, czy między wami niema jakiego głębszego uczucia, jak się to zdarza u młodszych osób. Dlatego to wspomniałem żartobliwie o słomianej wdówce. Na szczęście widzę, że nic takiego nie ma do pana dostępu.
 — A dlaczego pan nazywa panią Celinę „nieszczęśliwą?“
 — Nie chciałbym o tem mówić z panem. Młodość Pana... Widzi pan, to jest bardzo nieszczęśliwa osoba, bardzo nieszczęśliwa.
 — Nie myślałem.
 — Ba! Nie tak to łatwo spostrzec. Pan mógłby jej wiele pomóc, przyczynić dobra.
 — W jakiż to sposób, proszę pana?
 — Przez rozciągnięcie nad nią moralnej opieki, przez dobre rady, przez samą obecność i pamięć o niej.
 — Ale czegóż tak dalece brakuje, czy co grozi tej pani, żebym aż ja miał nad nią rozciągać opiekę?
 — Czego jej brakuje? Co grozi? Wszystkiego jej