Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/273

i z wyrazem dziwnego nabożeństwa przypatrywał się pacyentowi. Porucznik długo milczał, nie spuszczając oczu z milionera. Wreszcie rzekł ociężale:
 — Dziękuję panu za odwiedziny.
 — Cieszę się, że panu już lepiej.
 — Zdaje się, że jednakże przetrzymam.
 — O, bez wątpienia!
 — Mogą, co prawda, zajść i komplikacye.
 — Lekarze są pewni, że nie.
 — A to pan informował się u lekarzy?
 — Tak. Pragnąłem nabrać pewności.
 — I zawiodły pana nadzieje.
 — Przeciwnie. Sprawdzają się najlepsze nadzieje.
 — Czekał pan, jak sęp, na mego trupa, a tu tymczasem truchło jeszcze się rusza.
 Śnica zamknął oczy. Przez czas dłuższy leżał nieruchomy, jakby zasnął. Nagle dźwignęły się jego powieki, oczy złowrogo zabłysły, jak u kota w ciemności, i dało się słyszeć pytanie:
 — Za co to pana trzymano tak długo w kryminale... w Paryżu?
 Pan Granowski zajrzał w oczy rannego ze spokojem i odrzekł bez żadnego wzruszenia:
 — Za winy cudze, panie, przez pomyłkę sądową.
 — Dlaczego pan tu z Włoch przyjechałeś?
 — Bo tu właśnie, nie we Włoszech, jest mój kraj rodzinny.
 — Dlaczego pan wszedłeś do Enkaenu?
 — Żeby służyć krajowi.
 — Dlaczego tak znaczne sumy ofiarowałeś pan na te jakieś tam, waryackie cele?