Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/346

w grube futerko, — aż trudno mu było nachylić się do wnętrza kuferka. Zaintrygowały go, rzecz prosta, papiery Nienaskiego. Chwycił je w swe grube, futrzane rękawice i zaczął szybko przeglądać. Zobaczywszy plany, rysowane na woskowanym papierze, wskazał na nie panu Granowskiemu wielkim palcem rękawicy i groźnie zapytał:
 — Co to jest?
 — Są to plany architektoniczne, rysowane na wiele lat przed wojną przez mego zięcia.
 — Co za plany?
 — Był to architekt, człowiek bogaty. Miał zamiar budować rozmaite szkoły, instytuty, uniwersytety, akademie, kościoły.
 — Weź to! — rzekł oficer do kaprala, wręczając mu cały zwój papierów Nienaskiego.
 — Panie oficerze! Proszę o zwrot tych papierów, gdyż są to jedynie pamiątki rodzinne. Dlatego je przechowuję.
 — Dam ja panu pamiątki rodzinne! — warknął oficer, wyszczerzając na petenta palisadę wyzłoconych zębów.
 — Mogę udowodnić, że to są pomysły zgoła fantastyczne, rzeczy niewinne.
 — Milczeć! Rozpatrzy się te niewinne plany.
 W czasie tej rozmowy, którą pan Granowski prowadził, trzymając małą Zosię na ręku, w duszy jego obudziło się szczególne przywiązanie do tychże rysunków Nienaskiego. Nagle to wybuchło, jako erupcya niewiadomego uczucia. Postanowił za wszelką cenę odebrać z rąk sołdatów owe rysunki. Czuł w sobie