Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/395

bardzo dawno chciałem zapytać: pan jest austryackim poddanym?
 — Tak jest. Przyjąłem poddaństwo austryackie, obejmując spadek po moim zięciu Nienaskim. A właśnie, dobrze, iż weszliśmy na ten temat. Chciałem zapytać o pewne szczegóły...
 — Proszę. Jestem, jak zawsze, na pańskie rozkazy.
 — Tu źle rozmawiać.
 — Moja kabina jest wolna. Tak się złożyło, że mam całą do swego rozporządzenia. Możebyśmy tam weszli.
 Pan Granowski chętnie się zgodził i poszedł za kapitanem, który prowadził za rękę małą Zosię, głaszcząc ręką jej piękne włosy.
 Wkroczyli do przedziału i ex-milioner zajął miejsce wskazane.
 Zosia podbiegła do okna i coś tam poczęła gwarzyć z wiatrem i deszczem. Kapitan zamknął drzwi, usiadł wygodnie i zapalił cygaro.
 — Nie wiem, czy sobie pan przypomina, — zaczął pan Granowski, — pewną naszą rozmowę na drodze do Salviatino we Florencyi. Wystąpił pan wtedy, jako poseł do mnie od mej zmarłej córki.
 — A tak. Pamiętam tę rozmowę.
 — Potem w Viareggio pokazywał mi pan testament mego zięcia.
 — Pamiętam i to.
 — Otóż chciałem pana teraz zapytać, w jaki sposób pan doszedł do posiadania tego papieru? To była kopia rzeczywistego testamentu, nieprawdaż?