Strona:PL Stefan Żeromski - Wiatr od morza.djvu/102

 Uchodzi poza Łużyce, poza Śląsko, pod Poznań. Tam, jakoby, o pokój uprasza niedobitki niemieckie.
 Skoro zaś cesarz ciała poległych rycerzy pozbiera i z rannymi do stolicy się cofa, zdradziecki napastnik trop w trop go ściga, Odrę wpław przejdzie, za Łabę pomknie, opanuje Łużyce, Milsko osadzi.
 Idą nań w odwet — graf Gero i graf Herman — aż do Głogowa.
 Z murów Głogowa patrzy polski wojennik na Niemce, jak ich pluta zalewa, niszczą choroby, mór dziesiątkuje.
 Z murów Głogowa patrzy ze śmiechem, jak z jego ziemi bez boju uchodzą.
 Potrzecie cesarz zgromadzi Niemce, Czechy, Bawary, Lutyki, podszczuje dalekie kijowskie Waragi — i sam na czele szyków wyruszy.
 Nad Odrą stoi obrońca.
 Za dnia i w nocy jego sowie oczy stróżują, kędy do brodów Niemiec się zbliża.
 Dokąd sam nie dopadnie, — syn, ścigły jeleń, doskoczy.
 Naciąga z tamtej strony cięciwy tysiąc jego łuczków i tysiąc nieszczędnej strzały w kwiat rycerstwa wypuszcza.
 Po mostach na łużyce rzuconych wraca cesarz schorzały w swe strony.
 Margraf Gero i komes Burhard wiodą odwrót przez ziemię Dziadoszan.
 Wonczas ze swojej zasadzki dziesiątki tysięcy strzał ciśnie i trupem bez miłosierdzia łużyckie błota zaściele.