Strona:PL Stefan Żeromski - Wiatr od morza.djvu/110

 Tyś wzmógł potęgę wroga — brata...
 Skinął ręką królewic, żeby wieszczbiarz precz z tej izby uchodził.
 A gdy się tamten ociąga, chwycił go za piersi i na ziemię obalił, żeby nogą rozdeptać jego wieszczbę przeklętą.
 Klasnął w ręce.
 Komornicy wywlekli gadacza.
 Lirę mu o kamienne progi, strzaskali...
 Zapadł książę w dumanie posępne.
 Powrócił w krainy swej męki.
 Och! Wrzącego ołowiu nakapał mu w serce włóczęga. Przeklęty widok przed oczy wystawił. Sen zniszczył.
 Noc głęboka nad zamkiem zaległa. W głębi nocy, wśród ciszy, w bezsennem morzysku — wrzask trąby.
 Brata hasło...
 Tętenty na moście spuszczonym.
 Krzyk. Bitwa. Szczęk oręża.
 W przedsionku jęk głuchy i ciosy zabójcze.
 Drzwi pękły rozbite obuchem.
 Komornik na progu zakłuty.
 Latarni złowrogie połyski.
 Siepacze do izby wtargnęli.
 W przyłbicach, w kolczugach...
 Do broni!
 Miecz w ręku!
 Skoczyli. Za ręce! Za nogi!
 Na łoże!
 Z rozkazu! Z rozkazu! Z rozkazu!