Strona:PL Stefan Żeromski - Wiatr od morza.djvu/111

 Za zdradę królewską.
 Strasznemi pchnięciami sztyletu przebili źrenice i oczy wyłupili spod czoła.
 Łzy czerwone na licu Zbigniewa!
 Po licu się toczą, po bladem.
 Pod ręce go wzięli siepacze w milczeniu.
 Troskliwie go wiodą.
 Obojętni, jak zima, jak burza, jak zaraza, troskliwie go ciągną z komnaty.
 Stopy jego na progach pozdrawiają zwłoki wiernej czeladzi.
 Krew mu wierna w przedsionkach zmoczyła chodaki.
 W dziedzińcu swym płockim królewic.
 Wiatr szumi. Krucy kraczą. Rżą konie.
 O, bracie!
 Weszła stopa w strzemię konia wiernego.
 Do puślisk przytroczyli golenie.
 Do łęku ręce przypasali związane.
 Bywaj, książę, z ojczyzny! — wołają.
 Do cudzych granic podążaj!
 Wolna droga przed tobą!
 Jęczą mosty zwodzone, szlocha brama ojczysta płaczą stare kamienie domowe. Poszedł w świat wierny rumak, — gdzie wola. A na drodze samotnej ktoś go ujął u pyska.
 Idą, idą samowtór, — borem — lasem, pustkowiem.
 — Dokąd wiedziesz? — zapyta królewic.
 — W cztery strony świata... — odpowie.
 — A ktoś jest ze mną ostatni?