Strona:PL Stefan Żeromski - Wiatr od morza.djvu/174

 — Daję wam przecie Chojnice, Tucholę, Świecie, Nowe, Tczew, Gdańsk!
 — Nawet i Gdańsk? — spytał wielki mistrz ze śmiechem.
 — Te zamki, — tłómaczył Henryk von Plotzke, — oraz inne pomniejsze, są jeszcze na dobre w ręku Polaków. Dopiero zdobywać je przyjdzie, wydzierać z rąk Przemysława, księcia kujawskiego, i Kazimierza, jego brata. Trzeba ich tam będzie niemało, jak psów, na szubienicach wywieszać, zanim się te zamki osiędzie.
 — A więc, jakaż jest wasza cena? — pytał margraf, jakby nie dosłyszawszy uwagi.
 — Cena była już umówiona rok temu.
 — Musicie dać więcej. Tak nie sprzedam.
 Dajcie ośmnaście tysięcy.
 — Nie! Miłościwy Panie. To darmo... — rzekł Zygfryd von Peuchtwangen.
 — Dajcież piętnaście tysięcy! — rzucił z gniewem Waldemar.
 — Nie! Miłościwy Panie, to darmo... Ani jednego solida więcej.
 — Powtarzam: piętnaście tysięcy!... — wołał margraf ze wstydem i w furyi.
 — Nie, Miłościwy Panie!
 — Czternaście!
 — Nie!
 — Trzynaście!
 — Nie!
 — Dwanaście!
 Zanim wielki mistrz odpowiedzieć zdołał, stary