Strona:PL Stefan Żeromski - Wiatr od morza.djvu/286

von Arffberg dał skinienie, żeby ich wyłowić. Łódź podwodna wykonała poruszenie w stronę ginącego transportowca. Rzucono z pokładu pływającym marynarzom ratunkowe liny i trzech najbliższych wytaszczono na pokład. Wydostali się z nurtów, wlokąc za sobą strugi wody. Byli skuleni, jak psy, skostniali, zsiniali, niemal czarni. Drżąc na całem ciele, ustawili się w szereg przy brzegu pokładu, tam gdzie wyleźli, nie śmiejąc posunąć się o krok dalej. Salutowali dygocącemi rękoma. Kolana ich nóg tłukły się o siebie, a wargi ust latały, miotane od febry. Otto von Arffberg pierwszemu z brzegu zadał pytanie w języku francuskim:
 — Jak się wasz statek nazywa?
 — »Villaret-Joyeuse«.
 — Skąd płynął?
 — Z Brestu.
 — A dokąd płynął?
 — Nie wiemy.
 — Co wiózł?
 — Żołnierzy.
 — Jakich żołnierzy?
 — Nie wiemy.
 — Ilu ich było?
 — Nie wiemy.
 — A was, załogi ilu?
 — Czterdziestu.
 — Ilu oficerów?
 — Sześciu.
 Każde słowo żołnierz wypowiadał bezczelnie, choć widać było, że kłamie w każdej sylabie. Patrzał w oczy