Strona:PL Stefan Żeromski - Wiatr od morza.djvu/287

ze wściekłą rozpaczą, — zdawało się, że gdyby mu kazano dyabłu duszę sprzedać za uratowanie życia, sprzedałby ją bez wahania, a jednak kłamał bezczelnie. Gdy kapitan skończył z pierwszym, zadał pytanie drugiemu z kolei:
 — Kto został na statku?
 — Kapitan.
 — Jak się nazywa kapitan?
 — Albert Duval.
 — A inni oficerowie?
 — Wsiedli do małej łodzi z kolei starszeństwa. Ostatni nie znaleźli już miejsca.
 — Czy jest kto jeszcze na statku?
 — Zdaje się, że niema nikogo. Sam tylko kapitan Albert Duval.
 Trzeci z kolei marynarz jeszcze głośniej, niż tamci dwaj, wypowiedział, a raczej wywrzeszczał, iż statek nazywa się »Villaret-Joyeuse«, a kapitan nazywa się Albert Duval, — iż wszyscy oficerowie po kolei starszeństwa mieli wsiadać do łodzi, lecz dla starszych już miejsca nie było, jakoteż dla wielu marynarzy, którzy rzucili się w morze.
 Wysłuchawszy trzeciego z wyłowionych rozbitków, Otto von Arffberg wrócił do pierwszego w tym szeregu i potężnym zamachem nogi w brzuch go kopnął. Marynarz francuski magnął kozła i zleciał w morze. Klang rżnął między oczy drugiego z brzegu i potężnym kopniakiem zepchnął na łeb, w tył trzeciego. Wszyscy trzej zanurzyli się w wodę, wychynęli, znowu zanurzyli się i znowu wychynęli. Wreszcie to ten, to ów wypłynął na spiętrzone, białopienne wały, parskając,