Strona:PL Stefan Żeromski - Wiatr od morza.djvu/324

 — Patrz pan, — czyż człowieka może nie ogarniać wściekłość? Ta latarnia! Niemiecka praca, niemiecka budowla morska, przed stu pięćdziesięcioma laty wzniesiona, udoskonalona teraz naszem staraniem, zaopatrzona w świetne maszyny Schuckerta, w maszyny do wydawania głosu syreny, — w ręku tych barbarzyńców.
 — Światło latarni jest teraz, jak i dawniej, raczej elektryczne, niż niemieckie, lub polskie. Głos syreny jest wśród mgły, gdy światło nie działa skutecznie, równie teraz, jak dawniej, zbawcze dla rybaka.
 — Pana te rzeczy, widać, nie bolą i nie obchodzą. Ale dla nas, Niemców rodowitych i czujących swą krzywdę i zniewagę...
 — Już mię te sprawy, w istocie, nie obchodzą. Interesowały mię dawniej. Bardzo długo. Teraz już mię nawet nie zajmują.
 — Dla czego?
 — Poprostu dla tego, że one, w istocie, już tu nikogo nie mogą obchodzić.
 — Och!
 — Pana może jeszcze ostatniego.
 — Ja tego wszystkiego nie mogę znieść. Wyjeżdżam stąd. Emigruję.
 — Ja także.
 — Pan jedzie do Niemiec?
 — Nie, do Anglji.
 — Jeżeli sprawy tutejsze i ich bieg, dla Niemców fatalny, nie obchodzą pana, to po cóż wyjeżdżać? — spytał blondyn.
 — Jakby to panu powiedzieć? Wygasa tutaj to