Strona:PL Stefan Żeromski - Wiatr od morza.djvu/325

co mię dawniej interesowało. Nastaje tu martwy spokój, którego nie znoszę. Niema tu już niemieckiej duszy i pasyi.
 Blondyn przysunął się do bruneta i zapytał go zcicha:
 — Pan pracowałeś w niemieckiej robocie?
 — Być może, — rzekł angloman.
 — Czemuż ją pan rzuca? Tacy ludzie są nam potrzebni.
 — Tu już niema i nie będzie dla mnie roboty. Markgrafowi Geronowi zastąpił drogę jakiś ciemny, a podstępny Mieszko. Spojrzeli sobie w oczy — i, o, dziwo! — postanowili zawrzeć zgodę. Jeszcze jej nie zawarli, ale ja zawrą. Cóż ja tu mam do roboty?
 Tęgi Niemiec zaśmiał się grubo.
 — Śmiej się pan... — rzekł brunet. — Stanęła już w miejscu wasza siła i dalej na wschód się nie pomknie. Przeciwnie. Będzie się na zachód odginała. Widziałeś pan, co się stało z Poznaniem, Bydgoszczą, Grudziądzem? Czy wiesz pan, co za lat kilka będzie z Gdańskiem! Niemcy się polszczą. Przypominają sobie dawne swoje słowiańskie pochodzenie i — horrenda się dzieją. Zresztą, w głębi was samych słabe cnoty zaczynają pulsować. Wyciągacie stare szlafmyce i pantofle. Stajecie się potulni i zgodni.
 Blondyn żachnął się głośno, a groźnie zaprzeczył.
 — Nie zaprzeczaj pan. Umiecie gniewać się i perorować, ale już robić na całego po dawnemu nie zdołacie. Ja wiem dobrze.
 — Nigdy się nie wyrzekniemy tej ziemi!