Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/019

 — Postronka szkoda!
 — Ino się człowiek spaprze...
 — Zamrze i bez postronka.
 — E — puścić toto... — ktoś mruknął zcicha.
 — Bo i prawda, — niech ta lezie skąd przyszło.
 — Aby do wsi nie szło, to wygonem — nie nasze dzieło.
 — Kwardego, co się bije i ludziom we łbach mąci, wiadomo, odstawiaj. Ale takie ta ciaciastwo wiązać...
 — Przecie krześcijan...
 — A juści! — wrzasnął sołtys — po śladach przyjdą, zobaczą, że my go w rękach mieli i wolno puścili... Ty wtedy za mnie zaświarczysz, mądrala, ty będziesz nahaje brał?...
 — No, ja ta nie sołtys. Wiązać, to wiązać.
 — Postronka by trza...
 — Skocz ta który, postronek przynieść..
 — A to niech skoczy który z brzega!
 — Rusz się!
 — U mnie postronka niema...
 — Powrósłem związać...
 — Bo i pewnie — brzozową witką i tyla...
 Osaczony spostrzegł wyłom w zmurszałym płocie. Wszedł w otwór leniwym krokiem, opierając się na swoim kosturze, i począł przebywać zagon po zagonie w ukos pola ku dworskim zabudowaniom. Tam poszedł, bo przejście w tę prowadziło stronę. Tłum za nim postępował, bełkocąc, naradzając się i swarząc. Ktoś szedł z tyłu i nawoływał, żeby się wrócił, to znowu, żeby stanął. Lecz że nie stanął, a zabudo-