Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/025

konał jakiś znak pozdrowienia. Patrzała na niego oczyma czarnemi, którym zdumienie, ciekawość i odrobina żalu jeszcze większej dodawały piękności.
 — Z bitwy? — wyszeptała.
 Potwierdził, mimowolnie uśmiechając się do niej.
 — Gdzie była ta bitwa?
 — Pod Małogoszczem.
 — To tam Czengiery pociągnął, co tu koło nas wczoraj szedł...
 — A tak, lecz i inni...
 Zbliżyła się jeszcze o krok, patrząc badawczo i uważnie na „połuszubok“ wojskowy.
 — Ja jestem powstaniec... — wytłomaczył. — A to na pobojowisku ściągnąłem z sołdata, bo nas z odzienia obdarli.
 — Jakże pan tu doszedł?
 — Lasami.
 Spojrzała na jego czerwoną głowę, wybite oko, nogi zlane krwią, — i zakrzątnęła się prędko, żywo, jednym tchem, a z jakowąś szczególną wesołością duszy. Chwyciła go za rękę, wyciągnęła z niej sękaty kij i rzuciła go precz za wyłamane szczątki ogrodowego płotu. Następnie ujęła rannego pod rękę i poprowadziła ku stopniom ganku.
 — Dwór spalą... — rzekł do niej łagodnie, ociągając się poniewoli.
 — Zobaczymy, jak to tam będzie, a teraz marsz, gdzie każą! — mruknęła z pośpiechem, dźwigając go na schody.
 Z trudem wygramolił się na stopnie i siadł w ganku na ławce. Panienka zapaliła latarnię, która tam stała,