Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/034

 — To jest dwór w Niezdołach. Niezdoły, taki majątek jednych państwa, Rudeckich, moich krewnych i opiekunów.
 — A pani? Przepraszam, że się tak pytam...
 Uśmiechnęła się wesoło i najpowabniej, mówiąc:
 — Mnie na imię Salomea. Ale niechże pan sobie nie wyobraża, że jestem jaka tutejsza żydówka, bo się nazywam Brynicka i to z tych Brynickich, co dawniej mieli Mieranowice. To byli stryjostwo mojego tatki, a pani Rudecka jest moją wujenką, wprawdzie nie rodzoną, zawsze jednak pokrewieństwo.
 — Ależ ja nic podobnego sobie nie wyobrażam! To jest bardzo ładne imię...
 — A rzeczywiście!... — pokiwała głową z gorzkiem politowaniem. — Wszyscy się nadziwić nie mogą, że też takie imię można było nadać człowiekowi. Salusia, Salcia, — o Boże! — „Salcze“...
 — Salce po włosku oznacza wierzbę. To ładne drzewo i ładna nazwa.
 — Po włosku? To pan umie po włosku?
 — Trochę umiem, ale nie nazbyt dużo, tyle, żeby się rozmówić. Nauczyłem się, sam nie wiem kiedy, jakem był we Włoszech.
 — To pan był we Włoszech! Mój Boże!
 — Czemu pani tak wzdycha?
 — A tak sobie z zazdrości. Co to musi być za przyjemność być we Włoszech, „pod włoskiem niebem“... Czy to tam jest naprawdę to jakieś niebo?
 — Takiesamo...
 Ranny przymknął oczy, bo znów ogarnęły go szarpiące bóle i płomienie gorączki. Patrzał w prze-