Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/039

żenowaniem, jak się mówi o sprawach i szczegółach familijnych, które tylko w swojem kółku wielkie są i znaczne, a dla obcych nie egzystują:
 — Mój tatko ma tylko sześć palców u obu rąk.
 — Czemu?
 — A bo mu w bitwie pod Długosiodłem kula urwała, akurat kiedy trzymał karabinek przy twarzy i celował. Tu ma dwa palce urwane i tu dwa. Jak się myje, to tak śmiesznie...
 Pokazała, składając dłonie.
 — I tak oto samą jednę ojciec panią zostawił?
 — A tak, bo dla ojczyzny jest najpierwszy obowiązek polaka, a dopiero na drugiem miejscu stoi familia... — wypowiedziała z hieratycznem namaszczeniem zdanie mądre, ustalone i powszechne.
 — Jakże też pani daje sobie radę, gdy tu wojska przychodzą? Czy przychodzą?
 — A ba! Czy przychodzą? Dobra ta noc, jeśli ich niema. A niema wojska, to są nasi. Wyjdą nasi, to wojsko.
 — A pani zawsze sama?
 — No, jest przecie Szczepanisko.
 — Ten dziadyga?
 — Choć on i dziadyga, ale mądry, kuty na cztery nogi, na każdą rzecz, na każde wydarzenie ma swój wybieg chłopski i sposób jaki nieomylny. Nadto powiem księciu panu, że on się nie boi. To jest bać się boi, będzie się cały trząsł, jak galareta z cielęcych nóżek, ale nigdy nie ucieknie. W tej chwili, kiedy trzeba stanąć, — a on jeden wie, kiedy trzeba, — napewno nie zdradzi i wszystko weźmie na siebie. Sto