Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/054

Na czele oficerów szedł ich zwierzchnik, major czy podpułkownik, człowiek starszy wiekiem, z siwemi wąsami i bokobrodami. Wkroczywszy do dużego pokoju, oficerowie skierowali się do panny Salomei i otoczyli ją kołem. Starszy łamaną polszczyzną zapytał:
 — Kto pani jesteś?
 — Krewna gospodarzy tego dworu.
 — A sami gospodarze gdzie są?
 — Pan Rudecki, mój opiekun, jest w mieście podobno w więzieniu, a jego żona pojechała, żeby się starać o uwolnienie męża.
 — A synowie ich gdzie są?
 — Jedni są w szkołach...
 — Gdzież to? W jakich szkołach?
 — W Krakowie.
 — A inni?
 — Inni powyjeżdżali i nie wiem, gdzie są.
 — To pani nie wiesz, gdzie oni są?
 — Nie wiem.
 — Panna sama jak się nazywasz?
 — Brynicka Salomea.
 — To ojciec pani był tu rządcą majątku?
 — Tak.
 — A on gdzie jest?
 — Wyjechał.
 — Dokądże to „wyjechał“?
 — Nie wiem. Konie tu wszystkie porozkradali, cugowe i fornalskie, to tatko pojechał pewnie szukać tych koni. Podobno aż pod pruską granicę pognali złodzieje na tych koniach.