Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/055

 — Pod pruską granicę — proszę... Dawno też tak już pojechał „tatko“ tych koni szukać?
 — Już dosyć dawno.
 — To jest ile tygodni?
 — Nie pamiętam, cztery, czy pięć...
 — Pilnie tych koni skradzionych szuka. No, a my znowu ze swej strony dokładnie wiemy, że tatko nie jest tak daleko. Wiemy także, że pani we dworze powstańca ukrywasz. Kto to jest ten powstaniec? To ojciec pani?
 — Tu we dworze niema żadnego człowieka, oprócz mnie i tego oto starego kucharza, Szczepana Podkurka.
 — Zobaczymy. A ja pannie radzę przyznać się, gdzie ten buntownik jest, miejsce jego kryjówki dobrowolnie pokazać. Ja stary człowiek jestem, bez winy karać nie lubię, a znajdę rannego, — i jemu i pani źle będzie! Wtedy już pobłażać nie będę. Więc jak?
 — Niema tu nigdzie żadnego rannego. Proszę szukać.
 — Panna mię nie proś, bo ja sam każę. A radzę jeszcze raz kryjówkę pokazać. Mam wiadomość pewną i dokładną. Tu wszedł na gumno parę dni temu człowiek poraniony, cała wieś go widziała, a nie wyszedł stąd. Gdzie on jest?
 — Może wszedł, bo tu przecie niemało ludzi się przewija. Płoty porozgradzane, budynki spalone. Gdzie tu kto może co wiedzieć?
 — Więc panna nie pokażesz kryjówki?
 — Nie pokażę, bo nie wiem, gdzie on tam jest. Tu w domu niema nikogo.