Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/057

 — Bo nieboszczyk pan nie lubi, żeby mu ta łazić i spokój zamącać... — mruknął kucharz.
 — Co wygadujesz, stary grzybie?
 — Prawdę gadam.
 — Co to takiego? Czemu on nie chce wejść do tamtego pokoju? — zapytał major, zwracając się do panny Brynickiej.
 — Mówi prawdę... — mruknęła niechętnie.
 — Jakto?
 — W tamtych pokojach jeszcze mieszka dawno zmarły brat pana Rudeckiego, Dominik.
 Oficerowie zachichotali. Major spytał:
 — A i pani widziała to może, jak tam mieszka ów zmarły?
 — Widzieć nie widziałam, alem słyszała, jak tam, u siebie gospodaruje, chodzi, trzaska, przerzuca beczki z miejsca na miejsce...
 Oficerowie spojrzeli po sobie, porozumiewając się oczyma, że tu leży wybieg. Któryś z nich popchnął Szczepana Podkurka, żeby szedł przodem i świecił latarnią. Ale kucharz szarpnął się i cofnął, mówiąc:
 — Niechże se też jaśnie państwo samo idzie...
 — Milcz i — naprzód!
 — Przyszliście i pójdziecie, a ja tu muszę z nim ostać...
 — Z kim, durniu?
 — Z panem, z Dominikiem.
 — Toś go znał?
 — Jużci, żem go znał, bo to mój pan.
 — Przecie już nie żyje!
 — Ja nie głupi jemu się przeciwić...