Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/071

 Szczęknęła klamka. Wszedł stary. Spodełba spojrzał na płaczącą i coś po swojemu wybełkotał. Wzruszał ramionami.
 — Trza będzie iść... Cóż ta z beków!
 — Gdzie znowu iść?
 — Po tamtego. Panna nie wie...
 — Chodźmy!
 — Ale! Trza jeszcze naglądać.
 — Już trzeci raz nie wrócą.
 — Czort ich ta wie, czy gdzie podglądacza nie zostawiły.
 — Będziemy uważać.
 — To niechże panna Samoleja, zamiast buczeć po próżnicy, wyjdzie oto za dwór i pochodzi se ogrodem to tu, to tam. A patrzeć, czy gdzie jakiego niema. Może taki i na górze w krzakach siedzieć i dopiero patrzeć.
 — Pójdę na tę górę!
 — To jest dobre. Ino iść z nieobaczka, tak se ta. Postać, popatrzeć — i znowuj na inne miejsce. Z góry dobrze naglądać, co jest w okolicy. Jak by się zaś gdzie kto wałęsał, dać mi znać w te pędy.
 — Dobrze, — idę.
 Wymknęła się za dwór i spacerowała, jak Szczepan kazał. Weszła powoli na górę, jałowcem i chróstami zarosłą, która wznosiła się tuż za ogrodem. Śnieg tam leżał, od deszczu przemoknięty. Tulił się w dołach i w głębi kęp zarośli. Och, jakże odrażające było to miejsce, widziane z góry! Spalone budynki, rozerwane ploty, wyrąbany i na pół zwęglony ogród... Pustkowie... Opuszczony, czarny, jakgdyby