Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/078

 — Milczeć! Gdzie kasza?
 Szczepan, który stał tuż za plecami panny Salomei, wmięszał się do rozmowy.
 — Tej kaszy jest mało, — i kaszą się partya nie pożywi. Przyniosę ziemniaków.
 — Gdzie są te ziemniaki?
 — Jest ich ta jeszcze miareczka w kopcu.
 — Ile tego?
 — Mówię, że będzie ćwiartka, może się uzgarnia z półkorca.
 — Przemarznięte?
 — Nie koniecznie, bo były dobrze okryte.
 — Gdzie to jest?
 — A gdzie jest, to jest. Sam przyniesę. Jak wszyscy pójdą brać, to ino rozdepcą i pomaszczą. Wszystkiego, co ta jest, nie zjecie...
 — Zjemy tyle, ile nam się zechce!
 — A przyjdą inne, czem ich żywić?
 — Niech glinę żrą!
 — Znowuj pistolce do łba będą przystawiać.
 — Dziadu przeklęty, lepiej milcz! — wrzasnął zgłodniały powstaniec.
 Chwycił starca za kołnierz i potrząsał nim do woli. Ale Szczepan szarpnął się śmiało raz i drugi. Wydarł swe ramię z garści tamtego. Panna Salomea przyszła mu z pomocą. Odtrąciła silnie napastnika. Ten patrzał na nią wzrokiem najbezwzględniej zdziczałym, który nic dobrego nie wróżył. Czuła w oczach jego bezrozumną wściekłość. Lada chwila mógł podnieść pistolet i wypalić. W celu rozweselenia go zaczęła wszystko w żart obracać, — a chcąc skiero-