Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/079

wać jego pasyę w inne łożysko, opowiedziała anegdotę o kucharzu.
 — Widzi pan, — mówiła, — że on ma na przodzie zęby wybite...
 — Ja mu je do reszty wybiję!
 — Niechże pan posłucha, zanim resztę tych starych zębów wybijać, historyi o tamtych, których już niema.
 — Co mię tam jego zęby obchodzą!
 — O, ładnie, tak traktować konwersacyę z kobietami!
 — Konwersacyę... To niech pani mówi, jeśli jest co ważnego...
 — A kiedy pan nie słucha. Jakże tu mówić?
 — Ale słucham, tylko że pani nie słyszy, jak we mnie głód w niebogłosy wrzeszczy.
 — No, to niedługa historya, — i głód posłucha. Widzi pan, było tak. Jak ten nasz staruszek był jeszcze młody, służył tutaj w tymsamym dworze przy kucharzu za popychadło. Ani się obejrzał, jak go do wojska zawołali. Żal mu się zrobiło tej kuchni, rondli i sosów, — przed wojaczką strach, — dwadzieścia pięć lat pod karabinem, — to nie żarty! Przyszedł sołtys brać go do superewizyi. Nasz kuchcik uskoczył za węgieł dworu, wziął kamień z ziemi i wytłukł nim sobie dwa przednie zęby, jak to pan wie, niezbędne do odgryzania ładunków przy skałkowym karabinie. Sołtys go za kark, postronkiem wiązać, a ten się w głos śmieje i pokazuje zakrwawioną dziurę na przedzie szczęki.
 — No i cóż z tego.