Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/084

 — Ja chcę, ale co tu zrobić?...
 — Czego się tak trzęsiesz? Boisz się?
 — Ja się boję.
 — Czego?
 — Bo tu są konie... Trzy... Cuganty.
 — Czyje?
 — Nie wiem.
 — A skąd się wzięły?
 — Wczoraj je przyprowadzili.
 — Kradzione?
 — Nie wiem.
 — Ty nie wiesz! Pytam się, oślico jedna, czy kradzione?
 — No, jakie mają być? Podarowane?
 — Gdzie te konie są?
 — W stajni stoją.
 — Na przechowaniu tu są?
 — Czy ja to wiem? Na co ja mam dużo gadać! Te konie stoją w stajni.
 — Mów prawdę! Nie ty kradłaś, nie ty przechowujesz. Mnie prawdy nie powiesz, toś teraz taka, żydowico niewierna!
 — Co ja nie mam prawdy powiedzieć? Te konie są pewno na przechowaniu. Po co gadać takie rzeczy? Tu jeden śpi na strychu, co na tych koniach przyjechał.
 — Kiedy pojedzie dalej?
 — Jutro na noc.
 — W którą stronę?
 — Nie wiem.
 — Dajże mi parę tych koni!