Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/085

 — Aj-aj! Ja się boję.
 — No, to się bój! Przecie wrócą nad ranem! Ryfka!
 — Nie mogę! Ony mię zabiją!
 — Kto?
 — Ojciec — i ten, co przyjechał.
 — Nie będą wiedzieć.
 — Jakto nie będą wiedzieć! Onyby nie wiedziały o takim interesie!... Kto potrafi tak zrobić?
 — A ja! Sanki tu macie?
 — Sanki są, ale małe, nasze pachciarskie.
 — Niech sobie będą pachciarskie. Chodź! Przynoś klucze! Wyłaź z dziury!
 Ryfka zaszlochała zcicha, rozpaczliwie. Stała za deskami, łkając.
 — Nie dasz?
 — Na śmierć mię zabiją. Łeb mi obedrą.
 — No, to wycierpisz.
 Ten argument jakoś trafił do jej przekonania. Uspokoiła się, zapytała jeszcze.
 — Ktoby pojechał?
 — Ja sama.
 — To nikt nie będzie wiedział?
 — Nikt! Ja i ty.
 — Jak zobaczą, jak oni zrozumieją, kto to zrobił, dopiero zaczną bić, dopiero zaczną!...
 — Moja-że niedotknięta, delikacik!
 — Ten, co przyjechał... On ma taki kańczug!...
 — Przynoś klucze!
 Ryfka poszła cicho, jak widmo, w głąb domostwa i nie wracała przez czas długi.