Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/091

wiek nie może na sobie skupiać całego naszego współczucia.
 — Pewnie, że tak, ale ja mam do uratowania człowieka, który mi został oddany w ręce Przyszedł z bitwy przed ganek, a nie wiedział, dokąd idzie.
 — I to dla tego on jedyny?
 — Niechże pan doktór włoży futro, weźmie narzędzia i chodźmy, bo czas ucieka.
 — To pani sobie myśli, że ja pojadę?
 — Ja stąd bez pana nie wyjdę.
 Lekarz patrzał z uśmiechem na jej oczy szczere, a tak cudownie piękne, — na białe czoło, wychylające się spod futrzanej czapeczki, — na usta różane i śnieżne policzki, zabarwiające się od ciepła w mieszkaniu. Zakłopotał się.
 — Chce mnie pani zgubić! Ja nie mogę. Patrzą na mnie, pewno śledzą... No, nie mogę!
 — Musi pan!
 — Doprawdy? Nawet muszę?
 — Musi pan!
 — Dla tego, że to pani rozkazuje?
 — Nie ja, — to Pan Bóg rozkazuje ratować biednego żołnierza. Co sama mogłam, tom zrobiła. Teraz już nie mogę poradzić nic więcej. Gdybym mogła załatwić, tobym tu pana o to nie całowała po rękach! Pan jest doktór, a ja prosta kobieta. Do pana przyjechałam, bo to lekarza rzecz znaleźć kulę w ranie.
 — Słyszał to kto takie argumenty! A jakież otrzymam honoraryum? — spytał, patrząc jej zuchwale w oczy.