Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/092

 — Żadnego.
 — A to zachęta!
 — Chodźmy, panie doktorze!
 — Pójdę, pod warunkiem, że sobie odbiorę honoraryum i to według uznania...
 Spojrzała mu w oczy mężnie i dosyć szyderczo, powtarzając swoje:
 — Chodźmy, bo czas ucieka!
 Doktór wzruszył ramionami i wyszedł do gabinetu. Krzątał się tam przez czas pewien, coś otwierał, zamykał, porządkował, — wreszcie stanął w przedpokoju, ubrany w futro i wojłokowe buty. Z za drzwi tego przedpokoju odezwał się do panny Salomei:
 — Pani mię literalnie porywa z domu. Jeżeli nas po drodze złapią — zginąłem.
 — Wiozę pana do pewnej chorej dziewczyny w żydowskiej karczmie. Nikt o to nie może mieć do lekarza pretensyi, że jedzie do chorego.
 — A zapewne! W takich okolicznościach i czasach... Ja wiem, czem to pachnie jeździć teraz nocą na wieś do chorego.
 Wyszli cicho, przemknęli się przez sień, wpoprzek rynku i temisamemi uliczkami, ciemnemi, jak piekło, dotarli do koni. Na szczęście nikt „cugantów“ nie spostrzegł i nie skradł.
 Panna Salomea, uradowana z takiego zbiegu okoliczności, okiełznała konie, nakryła dywanem siedzisko dla doktora i poprosiła, żeby zajął miejsce.
 — A służący gdzie? — zapytał.
 — Jestem, — odrzekła.