Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/100

 Brynicki kiwnął palcem na Szczepana i przywołał go blisko do siebie. Obadwaj poszli do sieni i tam rządca zaczął głośno szeptać kucharzowi do ucha:
 — Co to za jeden ten, co tu leży?
 — Kto go ta wie? Panienka na niego woła „książę“.
 — To mi tam ani śmierdzi, ani pachnie. Łobuz jaki?
 — Z oczów mu złodziejstwo nie patrzy.
 — Słuchaj-no!... Wiesz, co ci się chcę spytać?
 — No, wiem.
 — Więc jak?
 — Widzi mi się, że jej nie tknął.
 — Gadaj, psiakrew, prawdę!
 — Upilnuje to dzieuchy, skoroby się namówiły? Abo, jakby ją ciągnęło do takiego, to kto poradzi? Ale mi się widzi tak, jakby nie było nic. Przecie leży, jak pień... A ciężka jucha, jak go nieść do stodoły, nikiej ten ogier. Książę, co psy wiąże!
 — Szczepan!
 — Hy?
 — Pilnuj mi tego dziecka... — wyjęczał w głuche ucho kucharza stary rządca.
 — Już ja ta i bez prośbów mam oko na ten interes.
 — Skoroby sama, — dopust boski! Ale jakbyś wypatrzył, że ją na siłę, albo sztuką chce brać, ostatni kołek z płota wywlecz i pal po łbie! Nie pytaj! Tak jakbyś moją ręką prał!
 — No!