Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/107

sztowali mojego ojca, — Rafał mu było na imię, — za dawne — dawne sprawy z Machnickim. Byłem w szkołach i sam na świecie, sam w mieście, które mi się wtedy wydawało wielkie jak świat. W temsamem miejscu, gdziem na kwaterze mieszkał, były koszary strzelców konnych. Zaznajomiłem się z jednym wojskowym, nazwiskiem Brynicki Antoni. Przychodził on do mnie na pociechę, że to ojciec mój zamknięty był w dalekiej twierdzy... Brał mię ten wojskowy ze sobą do koszar, sadzał na swym koniu i na innych, których tylko zapragnąłem. Pokazywał mi na pociechę rynsztunek wojenny — pałasze, karabinki, kule i proch, ładownice, siodła, uzdy i ostrogi... Nosił mię na ręku i nie spuszczał z kolan... Opowiadał mi śliczne wojenne historye... Tyle to lat! Gdzie to człowiek nie był, czego nie widział po świecie, a każde jego stowo, jak żywe! Gdzie teraz jest ojciec pani?
 — W partyi.
 Olbromski przytwierdził skinieniem głowy. Spytał się:
 — Dowodzi może jakim oddziałkiem? Jakie ma przezwisko?
 — Tatko jest za prostego powstańca.
 Skinął głową. Uśmiechnął się do tej panienki.
 — A pański ojciec gdzie? — zagadnęła, ośmielona jego dobrotliwym wyrazem oczu.
 — Mojego ojca dawnemi laty, w rzeź galicyjską, podjudzeni chłopi okrutnie zamordowali pod wsią Stokłosy nad Wisłoką. Piłą go żywego przerznęli w pół, gdy przyszedł w tamte strony z dalekiej