Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/131

 — A zapewne! Niéma... Sama go tu widziałam.
 — Sen, jak moja choroba...
 — Pańska choroba to także sen?
 — Zły sen.
 — A ta kula, co z rany wypadła? To także sen? Prawda! Chciałam pana o coś prosić...
 — Mnie prosić? „Choćby połowę królestwa“!
 — Na razie to tylko o tę kulę, ale za to całą. Niech mi ją pan daruje.
 — Dobrze.
 — Dziękuję.
 — A cóż pani będzie nią robiła?
 — Cóż się kulą robi? Będę wojowała.
 — Z kim?
 — Mało to mam wrogów przed oczyma?
 — Jacyż to są wrogowie?
 — A już! Będę wyliczała...
 — Żeby wymienić chociaż jednego!
 — Niedługo pan stąd zniknie, jak poznikało wszystko. Skoro będę znowu samiuteńka jedna i wyda mi się, że pan był — sen, — spojrzę sobie na tę kulę i przekonam się, że pan tu był naprawdę.
 Odrowąż zamilkł. Głowa jego bezsilnie wsparła się o futrynę. Myślał... Tyle nieopisanych, odrażających cierpień zniósł w tej izdebce, w tym domu bezpańskim, jak Polska, — a teraz na myśl, którą mu podsunięto, że trzeba stąd „zniknąć“, odejść, — drapieżna boleść, stokroć gorsza, niż wszystkie fizyczne, nowem, nieznanem narzędziem rozdarła mu serce. Z ukosa, nie odrywając głowy od futryny, spojrzał na pannę Salomeę. Po tylu trudach, niespaniach,