Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/145

w ogniach przerażenia, szczękając zębami, — i z krzykiem. Dopiero tam, gdy stanęła obok łóżka powstańca, opamiętała się, co zrobiła. On wtedy, dostrzegłszy białą jej postać w ciemności, wyciągnął ręce i trafił na zaciśnięte dłonie.
 — Co się dzieje? — pytał.
 — Dominik! — wykrztusiła, nie mogąc ustać.
 — Gdzie?
 — Tam, — za mną!
 — Ależ niema nikogo!
 — Stoi we drzwiach.
 — To złudzenie.
 — Przecie rzucał już beczkami.
 — Co się też pani wydaje!
 — Pan nie słyszał?
 — Dzieciństwo! Kadzie porozsychały się, stojąc w przewiewnej sali, a teraz od ulewy znowu nasiąkają wilgocią i trzaskają.
 — Lepiej tak nie mówić!...
 Gładził pieszczotliwie jej ręce, żeby ją uspokoić. Każde takie pogłaskanie w istocie uciszało wzburzenie, lecz zarazem tchnęło językami ognia. Chciała wydostać dłonie z jego rąk, lecz ich nie puszczał. Przeciwnie przyciągał, przygarniał je do siebie, — do ust, do piersi. Tulił je do swej szyi, do czoła, gładził się nimi po twarzy. Nachyliła się niepostrzeżenie, przyciągana przezeń, i uczuła oddech na policzku. Nie mogła odejść, dźwignąć głowy. Niebiańskie zstąpiło szczęście, gdy ręce jego opasały ją poprzez bieliznę i pociągnęły bezsilną w to jego łoże. Radość niewysłowiona wytraciła do cna rozum, pamięć, świa-