Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/157

drzwi otworzyć i wyjść na spotkanie. Gdy pani Rudecka stanęła w progu, przybyła, zobaczywszy ją, skinęła kilkakroć głową. Była blada, jak papier, z podkrążonemi oczami i sinością dokoła ust. Stojąc na pierwszym stopniu schodów ganku, potknęła się na drugim i z dziwną niezgrabnością na nim przyklękła. Głosem dygocącym, przez zęby, które szczękały, jak w febrze, zapytała:
 — Wszak to jest dwór w majątku Niezdoły?
 — Tak... — odrzekła gospodyni.
 — A to może pani Rudecka?
 — Ja jestem...
 — Mówiono mi... Powzięłam wiadomość, że się tutaj leczył w zimie ranny... Szukam od trzech miesięcy... Powiedziano mi... To młody chłopiec. Brunet. Szczupły. Wysoki.
 — A jak nazwisko?
 — Nazwisko Odrowąż, imię Józef.
 — To pani może jest jego matką?
 — Matką...
 — Proszę wejść.
 — Czy jest?
 — Jest.
 — Żyje?
 — Żyje.
 — O, Boże! Tu w tym domu?
 — Tutaj. Niechże pani wejdzie.
 Ale przybyła nie miała już siły wejść. Uśmiech szczęścia, który na jej usta i twarz wystąpił, był, zdawało się, ostatnią kresą mocy, resztą wszelkiej siły. Osunęła się na kolana i, wyciągnąwszy ręce do