Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/158

pani Rudeckiej, zemdlała. Panna Salomea przybiegła na pomoc, dźwignęła i otrzeźwiła wodą matkę księcia. Furman, który tę rozmowę słyszał, dał koniom po tęgim bacie, nawrócił czwórką w podwórzu i szybko odjechał. Księżna Odrowążowa wniesiona została przez obiedwie panie niezdolskie do stancyi na prawo, leżącej zdala od sypialni rannego. Zaledwie przyszła do siebie, patrząc na pannę Salomeę, spytała:
 — To pani uratowałaś od śmierci mego chłopca?
 — Skądże ta wiadomość?
 — Od doktora... — wyszeptała.
 — Od doktora Kulewskiego?
 — Tak. Szukałam na wszystkie strony, zjeździłam wszystkie pola bitew, zajazdy, dwory, wsie, rozpytywałam wszystkich ludzi. Nareszcie...
 — Ale on jest ciężko chory...
 — Chory! Cóż mu jest?
 — Nie wiem. Był poraniony...
 — Te rany znam. Na głowie, na plecach... oko... Mówił mi doktór wszystko. Czy ta kula jest jeszcze w ranie?
 — Kuli już niema.
 — Już niema!
 — Ale się przyplątała jakaś choroba.
 — Mój Boże! A gdzież on jest?
 — Teraz nie będzie pani mogła zobaczyć go, boby mógł nie przeżyć wrażenia.
 — To taki chory!
 — Tak powiedział felczer, co go widział.
 — Sprowadzimy doktora! — rzuciła się matka.
 — Dobrze! — równie cicho szepnęła młoda.