Strona:PL Stefan Żeromski - Wierna rzeka.djvu/174

 — Nie.
 — Więc dla czego dałaś mu się całować?
 — Bo mi się dosyć podobał.
 To wyznanie zdawało się dodawać księżnie mocy. Głos jej stał się pewniejszy. Przebijała się przez ten głos niezwyciężona i zwycięska siła jasnego rozumu.
 — Słuchaj, dziecko! Czy chcesz, żeby Józef poszedł znowu do partyi?
 — Och, nie!
 — Nie chcesz, żeby go tam znowu poranili?
 — Och, nie!
 — Czy chcesz, żeby wyzdrowiał?
 — Czy ja chcę?
 — Więc co począć, co przedsięwziąć, żeby wyzdrowiał?
 — Nie wiem.
 — Myśl całą głową, wysil całe serce!
 — Nic nie wiem.
 — A czegobyś ty chciała, sama dla siebie?
 — Być z nim, służyć mu...
 — Tak! Otóż słuchaj... Czy nie tak trzeba zrobić? Jeżeli nie tak, to radź! Ja zrobię, co ty zechcesz.
 — Nie mam rady. To ja będę posłuszną.
 — A więc słuchaj! Ja myślę, że trzeba go stąd koniecznie wywieźć.
 — Wywieźć...
 — Nie to myślałaś?
 — Nie wiem...
 — Gdzież go tu wywieźć w kraju? Pojadę tam —