Strona:PL Stefan Grabiński-Księga ognia.djvu/025

 — Hm... — mruknął w zamyśleniu Kalina. — Dziwak jak zwykle. A czy aby dobrze wyczyścił? Jak tam teraz z kominem? Czy dobrze ciągnie?
 — Podobno nie bardzo. Synowa skarżyła się znowu dziś rano, że okropnie dymi. Jeśli do jutra nie zmieni się na lepsze, poprosimy o wyczyszczenie powtórne.
 — Zrobi się — odciął krótko majster, zły, że tu niezadowoleni z jego czeladnika, i zmartwiony okrutnie brakiem dokładniejszych o nim wiadomości.
 Tegoż wieczora zasiedliśmy smutni do wspólnej wieczerzy i rozeszliśmy się wcześnie do domów. Nazajutrz to samo: o Osmółce ani słychu, ani dychu — przepadł jak kamień w wodzie.
 Po południu przysłali jakiegoś chłopca z browaru z prośbą, by komin wyczyścić, bo „glancuje” jak djabeł.
 Poszedł Biedroń koło czwartej i więcej nie wrócił. Nie było mnie przytem, jak go Kalina wysyłał, i o niczym nie wiedziałem. Toteż zląkłem się, ujrzawszy pod wieczór poważne miny kominiarczyków i majstra podobnego chmurze gradowej. Tknęło mię złe przeczucie.
 — Gdzie Józek? — zapytałem, na próżno szukając go po izbie.
 — Nie wrócił z browaru — odpowiedział ponuro majster.
 Zerwałem się z miejsca. Lecz Kalina siłą wstrzymał mię przy sobie:
 — Samego nie puszczę. Dość mi już tego. Jutro rano pójdziemy obaj. Jakieś licho — nie browar! Wyczyszczę ja im komin!
 Tej nocy nie zmrużyłem oka na chwilę. Równo ze świtem wdziałem skórzany kabat, spiąłem się w pół mocno pasem na sprzączkę, wdziałem na głowę komi-