umie w czasie pożaru dwoić się i troić; wśród szalejącego morza płomieni dostrzegali go równocześnie w kilku najsilniej zagrożonych miejscach. Krzysztof Słucz, chorąży straży zapewniał uroczyście, że pod koniec jednego z pożarów widział, jak w głębi ocalonego wykuszu willi trzy postacie p. Antoniego, podobne do siebie, jak bliźnięta, zlały się w jedną, która zeszła spokojnie po drabinie na dół.
Ile w tych gawędach było prawdy, a ile fantastycznej przesady — niewiadomo. To pewna, że Czarnocki był człowiekiem niezwykłym i jakby stworzonym do walki ze zgubnym żywiołem.
To też naczelnik, świadomy swej siły, zmagał się z nim coraz zajadlej, doskonaląc z rokiem każdym środki obrony, wzmacniając odporność.
Walka ta stała się w końcu treścią jego życia; nie było dnia, by nie przemyśliwał nad coraz to skuteczniejszymi sposobami pożarnej profylaksy. I dziś, w to skwarne popołudnie lipcowe przeglądał ostatnie notatki i porządkował materjał, zebrany do zamierzonego dzieła o pożarach i środkach ochronnych. Miała to być praca obszerna w dwóch grubych tomach, które streszczały wyniki jego długoletnich badań.
I teraz paląc wonne swe kuba, kształtował w myśli zarysy książki i układał następstwo rozdziałów...
Skończył cygaro, przytłumił niedogarek w popielnicy i uśmiechnięty powstał z otomany.
— No — nieźle! — szepnął zadowolony z rezultatu rozmyślań. — Wszystko w porządku.
I przebrawszy się, poszedł do ulubionej kawiarni na partję szachów...
| . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . |
