Strona:PL Stefan Grabiński-Księga ognia.djvu/109

bo o ich nieautentyczności dowiedziałem się dopiero parę lat temu.
 Tu rzucił ukradkowe spojrzenie na bratanicę.
 — Przyzwyczaił się ksiądz dobrodziej do nich — dopomógł mu Proń — i teraz żal mu się ich pozbywać. Ale kto też ks. proboszczowi otworzył oczy na ten prawdziwy lubo niemiły stan rzeczy?
 Pytanie znać wprawiło księdza w niemały kłopot.
 — Ja — przerwała przykre milczenie panna.
 — Pani?
 Proń popatrzył na nią uważniej. Była bledsza niż zwykle i dziwnie poważna.
 Nagle przyszła mu pewna myśl. Chwycił ją za rękę powyżej przegubu i, patrząc mocno w oczy, przycisnął tętno silnie wielkim palcem.
 W jednej chwili dziewczyna zesztywniała jakby w nerwowym paroksyzmie; białka jej oczu podeszły w górę, twarz przybrała wyraz sennej maski.
 — Hm... — mruknął zadowolony z odkrycia. — Teraz rozumiem.
 — Co pan zrobił z nią, doktorze? — zapytał przerażony proboszcz.
 — Nic, nic — to tylko niewinne całkiem doświadczenie. I łagodnie potarł jej ręką czoło u nasady nosa pomiędzy brwiami.
 Panna przebudziła się i zdumiona patrzyła na obecnych.
 — Co to było? Co się ze mną stało?
 — Ależ nic, nic — uspokajał Proń, uśmiechając się życzliwie — pani tylko na chwilkę zasnęła.
 — Ja spałam?
 — Tylko przez chwilkę, przez bardzo małą chwilkę. Zresztą przypuszczam, stan ten nie jest pani zupełnie obcy i musiała go już pani nieraz przechodzić. Nieprawdaż?