Strona:PL Stefan Grabiński-Księga ognia.djvu/135

 Pewnego wieczora odprowadzał ją z teatru o dość już spóźnionej godzinie. Przed bramą domu chciał się pożegnać, lecz niemal gwałtem wciągnęła go do wnętrza. Ustąpił i zjedli razem kolację. Po usunięciu się służby przesiadła do niego na sofę i objąwszy niespodzianie za szyję, pocałowała go namiętnie w usta.
 Kobierzycki nie oddał pocałunku, lecz lekko odsuwając się, zdjął łagodnie pieszczące go ramię.
 Na twarzy Stachy odbił się wyraz niezmiernego bólu:
 — Pogardzasz mną? — zapytała, prostując się dumnie.
 — Nie, przeciwnie. Czczę i szanuję jak mało kogo, i dlatego tak postępuję.
 Ściągnęła wspaniałe łuki brwi i wpatrywała się weń przenikliwie:
 — Nie kochasz mnie!
 Kobierzycki powstał i ujmując łagodnie przegub jej ręki, odparł spokojnie:
 — Przeciwnie, kocham panią, lecz nie tak, jak inni. Kocham panią, Stacho, lecz na swój sposób. Nie umiem inaczej. Miłość moja pozbawiona jest zmysłów.
 — W takim razie jak mam tłómaczyć sobie twe postępowanie wtedy? — zapytała, oblewając się purpurą wstydu na wspomnienie godziny rozkoszy.
 — Przepraszam panią — szepnął, pochylając się ku jej ręce. — Obraziłem cię. To była u mnie chwila wyjątkowa, gdy nie władnąłem sobą — byłem jak nieprzytomny.
 Przesunął dłoń po twarzy, jakby chcąc zetrzeć z niej głęboką rysę męki, co przeorała ją w tym momencie.
 — Przebacz Stacho, przebacz! Błagam cię! Podczas pożaru nie odpowiadam za siebie.
 Rzucił się jej do stóp, obejmując rękoma kolana.