Strona:PL Stefan Grabiński-Księga ognia.djvu/137

pod strop kłęby niebieskiego dymu, usiłował ująć sytuację. Wydała się nijaka, arcyśmieszna.
 — Głupia historja — mruknął, strzepując popiół z klapy fraka.
 Wtem z poza kotary, oddzielającej buduar od sypialni, wyszła jego żona...
 Była zupełnie naga. Przepysznie wykute jej ciało oślepiało śnieżną białością na tle płomiennego płaszcza włosów, które kaskadą spływały nieomal do stóp. W ręce trzymała płonącą ampułkę w kształcie złotego lotosu. Kołysząc się na cudnie sklepionych biodrach, postąpiła ku niemu z uśmiechem pijanej menady.
 — Dzisiejsza noc należy do nas — noc ogniowego cudu — twoja noc, mężu mój i kochanku. Jakżem szczęśliwa i dumna!
 Przytknęła płomień kaganka do kotary; powoli wśród ciszy przytajonych oddechów draperja zajęła się; długa wązka wstążka ognia zaczęła wspinać się brzegiem zasłony pod sufit. Wtem z wnętrza domu odezwał się suchy trzask trawionych sprzętów i w nozdrza uderzyła woń spalenizny.
 — Patrz!
 Odchyliła płonącą kotarę, ukazując sypialnię. Kobierzycki ujrzał w głębi kotłujący kłąb płomieni.
 — Czyż nie piękny widok, drogi mój? — zapytała, wypuszczając z ręki ampułkę. I zarzuciła mu na szyję parę cudnych ramion.
 — Czyżbyś ty sama? — zaszeptał cały w dreszczach złowieszczej namiętności.
 — Tak, to moje dzieło. To nasze gody ogniowe.
 I obsunęła się wraz z nim na otomanę.
 Ogarnęło ich szaleństwo pożaru. Wśród huku płomieni, wśród trzasku przepalanych belek, wśród wężowych