Strona:PL Stefan Grabiński-Księga ognia.djvu/138

splotów dymu święcili noc poślubną. Żar ognia otaczał ich coraz węższą obręczą, coraz bliżej przyczołgiwały się macki pożaru.
 Wtem rozległ się okropny śmiech Stachy. Kobierzycki oprzytomniał i ujrzał się w środku ognistej topieli. Dym wygryzał im oczy, piekł ciała, parzył skórę.
 — Cha, cha, cha! Cha, cha, cha! — szydził rozdzierający chichot kobiety.
 Zarzucił jej na głowę jakąś chustę i smagany biczami ognia, wypadł wraz z nią na podwórze. W tej chwili strawiony do przyciesi strop zawalił się i z głuchym łomotem runął w wężowisko płomieni...
 W miesiąc potem odwiózł Kobierzycki żonę swoją do zakładu dr. Paderny dla umysłowo chorych. Wstrząśnienia nocy poślubnej wypaliły na umyśle nieszczęśliwej niezatarte piętno obłędu.
 Choroba przybrała odrazu formy groźne, niemal wykluczające powrót do stanu normalnego. Opieka lekarska była nieodzowną. Przychodziły na chorą okresy zupełnej depresji, gdy całemi dniami siedziała nieruchomo z oczyma wlepionemi w szybę okna, to znów ataki szału, podczas których darła na sobie suknie, rzucając na mężczyzn bezwstydne spojrzenia obłąkanej żądzy. Czasami przeradzał się obłęd w bezdenny strach przed pożarem, w piekielną grozę ognia; wtedy nieszczęśliwa, wtulona w kąt pokoju, studjowała wychodzącemi z orbit oczyma, jakieś fikcyjne płomienie, krzycząc coś ochrypłym, dzikim głosem.
 Lecz były i dnie, gdy ogień przeistaczał się dla Stachy w rodzaj cudnej fantasmagorji, w jakiś płomienny fetysz; wtedy pragnęła go wywołać za wszelką cenę, pożądała całem swem tragicznem jestestwem jego żółtoczerwonych języków i palących wstęg. Podczas jednego