Strona:PL Stefan Grabiński - Szalony pątnik.djvu/033

Szczęśliwy rywal kryje się we framudze okna, rozwija papier, czyta. Fala krwi krasi mu lica, w oczach grają blaski. Zwinął, schował na piersi... Dopala papierosa, usuwa się w głąb i wśród gwaru znika za drzwiami naprzeciw portjery.
 Po czasie wraca mąż. W rysach wzburzenie, błysk gniewu. Po scenie. Bierze go w wyłączne posiadanie jakiś opasły jegomość i ciągnie w kąt na pogadankę. Ustąpił, lubo niechętnie. Mija kwadrans, pół godziny.
 Rozpierzchli goście powoli wracają na swe miejsca przy zielonym stoliku. Zauważono brak blondyna. Na kilku twarzach świtają uśmiechy, padają jakieś półsłówka, domyślniki. Spojrzenia ześrodkowują się nieznacznie na panu domu.
 Powstał blady, drżący.
 — Przepraszam panów. Obowiązkiem moim odszukać zabłąkanego gościa. Zaraz będę służył z powrotem.
 Odsuwa gwałtownie kotarę i przechodzi w głąb domu. Widać długą, gubiącą się w ogrodzie amfiladę pokoi, starych, zgłuszonych adamaszkiem kotar komnat — otwierają się jedne po drugich drzwi, odrzucane nerwowo skrzydła, odchylają ciężkie zasłony... Padają w kąty spojrzenia złe, badawcze, świdrują alkowy, przepatrują sypialnię...
 Wypadł na ganek, zbiegł po schodkach, skręcił deptakiem w lewo. Kroki ciche, ostrożne, podstępne. Doszły go jakieś głosy, szepty namiętne. Zajrzał przez