Strona:PL Stefan Grabiński - Szalony pątnik.djvu/034

kratę oplecionej dzikiem winem altany. Zobaczył... Przechyliła mu głowę na piersi, podała usta. Całował długo, przeciągle...
 Nagle scena zmieniła się. W środku chłodnika stanął mąż. Na ustach zimny, ironiczny uśmiech, w rękach szpicruta.
 — Excusez!
 Kobieta porwała się z ławki, chciała coś przemówić. Przerwał jej świst trzciny. Z krótkim okrzykiem podniosła rękę do policzka, na którym wykwitła podłużna, czerwonosina pręga... Tamten rzucił się na oszalałego z gniewu, zamierzył się ręką ku twarzy. Lecz w drodze napotkał opór: zatrzymało go mocne, stalowe ramię.
 — Znajdziemy inny sposób załatwienia tej sprawy.
 Ruchem rozkazującym wyciągnął rękę ku kobiecie i wskazał dom:
 — Proszę nas zostawić samych!
 Odeszła. Niema gra twarzy, pojedynek spojrzeń. Oczy przeciwników związane w śmiertelnym uścisku niemal równocześnie zatrzymują się na koszyczku od robót, pozostawionym przez panią na stole. Przykuwają uwagę dwa kłębki na spodzie: zielony i błękitny. Dziwny uśmiech błąka się na wargach męża. Sięgnął po kłębki, położył na ręce; igra nimi, taczając po dłoni. Patrzy pytająco na tamtego. Ujął w palce kulkę błękitną:
 — Śmierć.