Strona:PL Stefan Grabiński - Szalony pątnik.djvu/048

 — Stanie się, jaśnie panie!
 Rozmuski nacisnął klamkę i zniknął w sieni. Za nim milcząco wymknął się z komnaty służący. Goście zostali sami we trójkę.
 — A to jakaś romantyczna historja! — zauważył wesoło Kostrzycki. — Odwiedziny o północy w grubej żałobie!
 — Ej, kto wie — podchwycił krotochwilnie Biedrawa — czy nasz Stefan nie ma jeszcze jakichś zaległości nowszej daty?
 — Aha właśnie, i ja o tem myślałem — potwierdził sentencjonalnie Zgorzelski — może jakaś maleńka likwidacja z ostatniej doby wdowiego bytowania. — A w samą porę się zgłosiła — za jaki tydzień, dwa mogłoby być za późno.
 Tok dalszych uwag przerwało wejście Filipa z węgrzynem. Stary milcząc postawił trzy omszałe butelki na srebrnej, masywnej tacy i odkorkowawszy, nalał ciemnowiśniowego napoju do dużych, w krysztale rzniętych szklanic. Obecność starca zmroziła jakoś wesołość. Wiał od niego jakby chłód i utajona niechęć.
 Kostrzycki podniósł pod światło likwor i pojąc oczy jego przedziwnie soczystą barwą, przerwał przykre milczenie:
 — Na zdrowie miłego gospodarza i jego przyszłej pięknej żony!
 — Na zdrowie, vivant! Crescant et multiplicentur! — zawtórowali wszyscy trzej chórem, spełniając toast.