Strona:PL Stefan Grabiński - Szalony pątnik.djvu/049

 Filip nieznacznie skrzywił się i zabierał do wyjścia.
 — No, a ty stary — zatrzymał go w drodze Kostrzycki — nie napijesz się z nami na zdrowie twej przyszłej pani?
 Starzec spojrzał nań surowo i odpowiedział spokojnym, równym głosem:
 — Nie — dziękuję wielmożnemu panu — za wielki zaszczyt. Zresztą jedną miałem panią w życiu i tej wiernie służyłem, a dziś ona nieboszczka. Stary ja już niezdara — dorzucił z tłumioną goryczą — czas mi już odejść na spoczynek, czas. Nie umiem dwom bogom służyć.
 I nie czekając na odpowiedź, skwapliwie opuścił zaskoczonych tym wybuchem mężczyzn.
 Kostrzycki pierwszy ochłonął ze ździwienia.
 — A to ciekawy stary! Słyszeliście?
 — Istotnie, uparty dziwak, któremu trudno nagiąć się do nowych porządków.
 — Wiecie — zauważył Biedrawa — wygląda to tak, jakby nie życzył sobie ponownego małżeństwa Stefana.
 — Et, głupstwo — zawyrokował Zgorzelski. — chyba nie będziemy zastanawiać się nad sympatjami i zapatrywaniami sługi. Szkoda czasu. Lepiej opowie nam Kostrzycki jedną ze swoich kapitalnych anegdot, których spory zapas miewa zawsze pod ręką.
 Wezwany nie bronił się bardzo i popiwszy węgrzyna, zaczął opowiadać. Historja była nader ucieszna i wkrótce humory podniecone winem, pieniły się