Strona:PL Stefan Grabiński - Szalony pątnik.djvu/052

trakt główny skręca w przeciwną stronę! Na lewo biegnie droga...
 — Na cmentarz — dopowiedział półgłosem sługa. — Tam mi zniknął z oczu...
 — Niema ani chwili do stracenia — zawołał nagle Zgorzelski, opanowując przemocą dziwne uczucie lęku, jakiem przejęły obecnych słowa Filipa. — Trzeba zwołać parobków i zaprząc obie sanie. Może go jeszcze ocalimy, o ile dotąd nie zamarzł.
 — Parobków już wysłałem — odparł Filip — a sanie wielmożnych panów też gotowe do odjazdu... Złą noc podobno wybrali panowie na zabawę, bardzo złą noc...
 Mężczyźni już na wychodnem równocześnie zwrócili się pytająco ku starcowi.
 — Dzisiejszej nocy — objaśnił — przypada rocznica śmierci nieboszczki pani.
 Gdy domawiał tych słów, drzwi od sieni otworzyły się i do pokoju wszedł Rozmuski.
 Okrzyk przerażenia powitał go u progu. Mimowoli jak przed widmem cofnęli się wszyscy w głąb sali.
 Był blady jak płótno i zesztywniały jakby od mrozu. Gęste okiście szronu srebrzyły się na wąsach, wązka, biała taśma lodu obrzeżyła klapy fraka... Patrzył w nich fosforyzującemi obłąkaniem i grozą oczyma...
 Tak upłynęło parę ciężkich jak wieczność sekund. Wreszcie rzekł bezdźwięcznym, jakimś obcym głosem:
 — Zostawcie mnie samego.
 Drewnianym krokiem podszedł do fotelu pod oknem