Strona:PL Stefan Grabiński - Szalony pątnik.djvu/089

 — Skądże mam wiedzieć? O nazwisko partnera nie pytałem.
 — Ze mną.
 Stachur z widoczną satysfakcją śledził wrażenie, wywołane tą enuncjacją.
 — Wolne żarty. Kpisz, czy o drogę pytasz?
 — Mówię całkiem serjo. Pan doktor grał wczoraj wieczorem koło siódmej tę partję ze mną, vulgo z prof. Czelawą.
 — Kłamiesz Stachur. Czelawę znam z wykładów uniwersyteckich, lubo nie osobiście; był niegdyś mym profesorem; wykładał psychologję stanów anormalnych.
 — Bajecznie! Cudownie! Witam cię kochany uczniu!
 Stachur kordjalnie ujął mię w ramiona.
 — Zwarjowałeś?
 — Ani trochę. Brat Stachur i prof. W. St. Czelawa to jedna jaźń w dwóch formach, t. j. w dwóch ciałach. Rozumiesz serdeńko?
 — Ani trochę.
 — Non fa niente, ragazzo mio, non fa niente. Oto nieco z grubsza ociosana parabola; trochę może ordynarna, lecz zastosowana do tutejszego środowiska. — Sięgnął po brudny kufel z piwa, przelał doń część absyntu ze swego kieliszka i postawił przedemną oba szkła.
 — Widzisz ten drogocenny płyn?
 — No, cóż z tego?
 — Przez ściany kufla przegląda mętnie, w kieli-