Strona:PL Stefan Grabiński - Szalony pątnik.djvu/104

 Wygląda trochę antycznie. Twarz rzymska, ogolona, bez śladu zarostu — twarz śniada, niemal szara. Wiek nieokreślony: czasem wygląda na lat 50, czasem na 100 lub więcej; maska mieni się przedziwnie. Jednak czuję, że musi to być człowiek bardzo stary.
 W ręce prawej trzyma kosę, w lewej klepsydrę, którą od czasu do czasu podnosi pod światło, badając położenie piasku.
 Zrazu milczał uporczywie i na pytania nie dawał odpowiedzi. Dopiero po dziesiątej z rzędu wizycie dał się wciągnąć w pogawędkę. Szła z początku opornie i ciężko, bo gość znać małomowny i nie ma wprawy.
 — Odłóż kosę — zachęciłem go na powitanie. — Tyle lat dźwigasz ją niepotrzebnie; dziś już nie sprawia należytego wrażenia — stała się martwem wspomnieniem antycznem.
 Twarz gościa skrzywiła się w złośliwy grymas; z ust wyszedł po raz pierwszy głos drewniany, bez dźwięku:
 — Tak sądzisz? Ja myślę inaczej. Jestem Tempus.
 — Domyśliłem się. Witaj Saturnie! Czemu zawdzięczać mam twoje przybycie?
 Gość odsłonił w uśmiechu parę bezzębnych dziąseł:
 — Szukasz mnie od pewnego czasu. Więc jestem.
 — Ciebie... niema. Jesteś urojeniem.
 — Ucieleśniłem się, jak widzisz. Ludzie zbyt długo