Strona:PL Stefan Grabiński - Szalony pątnik.djvu/112

 — Uregulowałeś u siebie czas idealnie — rzucam uwagę na chybił trafił.
 Sektor milczy, wpatrzony we mnie uporczywie.
 — Więc jesteś przygotowany na wszystko? — podejmuję z trudem wątek rozmowy.
 — Tak. Nie będę się bronić.
 — Dlaczego? Masz do tego prawo jak każdy człowiek.
 — To byłoby bezcelowem. Czuję, że wkrótce i tak nadejdzie twoja era. Ustępuję przed koniecznością, jako idealny symbol zamkniętego ostatecznie okresu. Prześcigły owoc późnej jesieni sam spada z drzewa.
 — Więc uznajesz mnie?
 — Nie. To rzecz inna. I ty kiedyś ustąpić musisz przed nowym symbolem. Nie zapominajmy o względności pojęć. Wszystko wszak zależy od układu odniesienia.
 — Właśnie. Mimoto skąd ta pewność, którą tchną twoje artykuły?
 — Wynikła z głębokiego przekonania o użyteczności tego, co głoszę.
 — Ah, prawda. Należysz do pokolenia, którego bożyszczem rzeczywistość praktyczna.
 — Tak, tak. Ty zaś sięgasz poza nią; przynajmniej zdaje ci się tak. I wpadasz w mgliste mare tenebrarum. Ludziom z krwi i kości to nie wystarcza, potrzebują ciała i jego wytworów.
 — Mylisz się. Ja tylko pragnę pogłębienia